کیومرث مرادی مهر شاعر دهلرانی

زنده‌نام "کیومرث مرادی‌مهر"، شاعر خوش اخلاق و توانای استان ایلام، زاده‌ی شهرستان دهلران بود، که در کنار شعر، به ترانه‌سرایی و نویسندگی هم می‌پرداخت.
وی که هم شعر فارسی را خیلی خوب می‌گفت و هم در شعر کُردی توانا بود، توانست در سال ۱۳۹۲، مقام دوم جشنواره‌ی ملی شعر کُردی با موضوع خلیج فارس را به خود اختصاص دهد.
سرانجام روز سه‌شنبه ۲۴ مرداد ماه ۱۴۰۲، به علت ابتلا به سرطان، چشم از جهان فرو بست.


▪نمونه‌ی شعر کُردی:
(۱)
[لێوه مۆیه­‌که، کافر مۆیه­‌که]  
زه­‌ړه­‌ێ زخاڵ و پړووشه­‌ێ ته­‌شم 
نه­‌ڤه تو خوه­‌شاڵ، نه‌ڤه خوه­‌م خوه­‌شم  
نه هووشم ڤه­‌رێ چه­‌وه­‌ێل مه­‌سێ
نه له­‌رزێ دڵم وه عشق ِ که­‌سێ  
نه په­‌ریزاێه­‌ێ هه­‌واسم ڤه‌رێ
نه ئه­‌شاره­‌ێل ِ ئه­‌شاره که­‌رێ 
ده­‌مته­‌قه­‌ێ رووز و قسه­‌ێ غروم 
بیلا شه­‌و ڤه شه­‌و ده­‌مته­‌قه بووم
قڵاێ گوم بیه­‌ێ ته­‌ئریک شه­‌وێکم 
ئه­‌سر چکیایه­‌ێ گووشه­‌ی چه­‌وێکم  
پریسکه­‌ێ ته­‌شم، زه­‌ړه­‌ێ زخاڵم
داخ بێکه­‌سی بیه ڤه‌داڵم  
بێ نۆ نشۆن ِ خه­‌م ڤه کۆڵێکم 
ته‌ژگا گوم­بیه­‌ێ ماڵ  ِچۆڵێکم  
هه­‌ر که ئێچه خوه­‌س، پړ ژه به­‌ڵا بوو
پړ ژه ړوو وه ړوو، قیړه­‌ێ قڵا بوو 
ده­‌سه­‌ڵ زه­‌ړ بنه­‌ێ بو ِێ ڤه زخاڵ
حه‌کیمێ بچوو، داخێ ڤه جا بوو 
هه‌ر که ئێچه خوه­‌س باێنه ده‌ماڵێ
تاڵه­‌ێ بسووزێ، به­‌ختێ سیا بوو
ڤه‌هه­‌ر جا بچوو، هیچێ ڤه هیچ نه­‌و
ده­‌سێ په­‌تی بوو ئه­‌ر پاتشا بوو 
شاێ ِ خوراسۆ نه­‌ړه­‌سێ داێێ 
ئه­‌گه­‌ر شه­‌و ئوو ړوو ده­‌س وه نقا بوو 
بار­ێ چه­‌فته­‌و بوو گړگړ بشێوێ
تا ڤه‌جا ړه­‌سێ هه­‌ێ سه­‌نگه­‌تا بوو 
ڤه نازاو دیاێ رێخێ ده که­‌وشێ
باڵا بڵێن ِ جۆمه بنه­‌وشێ
نفرین ده­‌مێ ره­‌حمه­‌ت و شکره
تاڵ زڵفه­‌که­‌ێ ته­‌زبیح زکره 
قبڵه­‌ێ دینمه ئه­‌و بڵۊ نازه
خاک جاپاکه­‌ێ مۆێر نه­‌مازه
 چه­‌ن ئه­‌و قاوه­‌ێل ئه­‌ڵ شۆ رشیاێه
دار ِ بڵێن شاخه­‌ێل چه­‌میایه 
چی بارێ گه‌نم سه­‌ر خه­‌رمه­‌جاێ
شه­‌ن ِ په­‌نجه­‌که­‌ێ داێه سه­‌م ڤه باێ 
دره­‌وم دکرد ڤه چه­‌و ړاسێ
هه­‌ر برمێ ئژه­‌ێ بۊه وه داسێ  
چی شړه­‌ێ وارۆ، چی ئه­‌ور ڤه­‌هار
میه­‌ل رشیاوین، ئه­‌ژ تێوڵ ئه­‌ۊ خوار 
ئه‌ڵ ڤه­‌راوه­‌رێ میه­‌ل رشیاێه
چی میله­‌ێ زندۆ یه­‌ک یه­‌ک کیشاێه  
ئه­‌ڤی سه­‌ێل دکرد، منیش ئه­‌و ته­‌رزه
سه­‌رم ڤه نه­‌زر ئه­‌و باڵا به­‌رزه 
شیرین ِ نازم، ده­‌سێ نه­‌ێکومێ 
هه­‌ر چی ئاسۆنه که­‌فن ده دۆمێ  
سه­‌ێل ِ تۊ که­‌رێ، یه­‌ک ِ تر خوازه 
ده نه­‌و عاشقی فره رند بازه  
نێم زمسۆنه، نێم تاوسۆنه
لێوه­‌م کردینه، ده­‌ی بیاوونه  
گړێ نیه­‌سه­‌ت گړ کۆچکه­‌ێ هه­‌سه­‌ت
هه­‌ێ­گا دیمه­‌سه­‌ت، هه­‌ێ­گا نه­‌یمه­‌سه­‌ت  
قرمزی لێوه­‌و، درازی قاوه 
عسکۆ که فتۊوی، ده نه­و ِ ئاوه  
چه­‌وت ړن دیا عه‌کسه ړێ دکرد 
ره­‌نگ میه­‌لێ ئه­‌وه سێ دکرد  
هه­‌ێ ک ړێ که­‌رێ عه­‌کسه­‌که جمێ
یه­‌ێ مۆێ شێتێ که­‌فێ ئه­‌ڵ دمێ  
هه­‌ێ ک گز دکرد، ئه­‌ڵ یه­‌ێ جا دمه­‌ن
مۆێه نک‌ دیا، عه­‌کسه د شیوه‌ن  
وه حه­‌ق عه­‌لێ و عه­‌کسه­‌ێ ده ئۆوێ
خه­‌م مژدنگێ بۊوه قله­‌وێ 
تا ک نه­‌جمێ بارێ نه­‌وه­‌سێ
ئووه چنگ داوی ده هه­‌ر دۊ ده­‌سێ 
قڵا په­‌ړ نێا باینه، قۆ نێ­کرد 
ئه­‌فته­‌و ئووسیاوی ئوو غرۆ نی­کرد 
شه­‌ێتۆ بړ بۊوی، نێلړێ زۆنێ
خودا ماسیاوی ده ئاسمۆنێ 
ئه­‌وی نیه­‌سه­‌ێ، ئۆ وه که­‌ێ هه­‌سه­‌ێ
شوون عه­‌کسه­‌که­‌ێ چۆوه­‌که­‌ێ هه­‌سه­‌ێ 
ئه­‌ڤی جمیۆوی ده نیمه شۆوێ
مۆیه مژ نۆوی ئه­‌ڵ جاکه­‌ێ لۆوێ 
لێوه مۆیه­‌که، کافر مۆیه­‌که
داوی ئه­‌ڵ سیم ئاخر مۆیه­‌که.


▪نمونه‌ی شعر فارسی:
(۱)
[یادت نیست]
يك روز جمع بين "تو" با "من" چه بود؟ "ما"
مايی، كه اول‌اش دو غريبه، دو تا جدا،
تركيبی از دو دست، ولی دورِ دورِ دور
تلفيقی از دو چشم، ولی تا سپيده وا 
اما چرا دو عاشق بی‌خواب، هر دومان؟
اما چرا ميان ضماير، من و شما؟
زيباترين ضماير دنيا "تو" بود و "من"
زيباترين حروف الفبا "ب" بود و "آ"
زيرا "ب" ابتدای "بگو" بود در سكوت
زيرا "ب" زنگ نقض "برو" بود با "بيا"  
"آ" "آری" قشنگ شما بود جای "نه"
"آ" ابتدای "آمد" آن روز بود "ها".

  
گردآوری و نگارش:
#زانا_کوردستانی